Ворух это рай на земле!

Э, ту ҳамшаҳрии мо нестӣ?
Чанд сол ба идораи рӯзномае навиштаҳоямро мебурдам ва ҳар ҳафта чоп мешуданд. Ман онҳоро ба дасти котиби масъули ҳафтавор месупоридаму сармуҳарирро надида будам, аммо ғоибона чун як нафари фарҳангӣ мешинохтамаш ва нисбаташ эҳтироми зиёде доштам. Рӯзе бо ӯ рӯ ба рӯ шудему ман худамро шиносонидам. Аввалин сухане, ки аз забони ӯ шунидам ҳамин буд:
-Э – ин туӣ? (баъд маълум шуд, ки ӯ маро ҳамроҳи ҳамсарам дар ҷашнворае дида будаасту ҳатто медонистааст, ки аз куҷоям!)
-Боз ман гумон кардам, ки ту ҳамшаҳрии мо ҳастӣ, имзои мустаорат ба номҳои мо монанд: - Лолаи Саидакбар...
Баъди ин вохӯрӣ ва гуфтугӯи кӯтоҳ, дигар навиштаҳоям рӯи чопро надиданд.

Президенти тоҷикони ҷаҳон
Аз касе пӯшида нест, ки моҷарои маҳал байни мардуми мо ба ҷои кам шудан рӯз аз рӯз меафзояд. Шумо тасаввур кунед, ки як Тоҷикистони кӯҳсорро ба чанд қисмҳо ҷудо мекунанду яке аз дигаре худро боло мегузорад. Акнун чӣ расад ба он тоҷиконе, ки берун аз марзи ватани аслии хеш зиндагӣ мекунанд.
Боре дар ноҳияи Бойсуни ҷумҳурии Ӯзбекистон меҳмон шудаму дар ҳалқаи ҳамзабонон сӯҳбати ширине доштам. Нилуфар ном духтарак, ки дар синфи шашум мехонд, бомеҳр гуфт:
Эмомалӣ Раҳмон Президенти ҳамаи тоҷикони дунёст, Президенти мо ҳам ҳаст, ӯро дӯст медорам ва калон шавам, барои хондан ба Донишгоҳи тиббии Тоҷикистон меравам...
Нилуфар бо меҳри зиёд чӣ мегуфт, дигар ба гӯшам намедаромад, чунки барқсон аз хотирам гузашт. Дар мамлакате, ки маҳалгароӣ ин қадар реша давондааст, ин духтараки пурорзуро чӣ интизор бошад?

Илоҳо, бемаҳал мирад...
Чаро дар боло аз тоҷикони Ӯзбекистон мисол овардам? Зеро имрӯз аз ҳар гӯша сару садоҳои иғвоангезе баланд шуда, ба рӯи хизматҳои устодони бузурге, ҳамчун Садриддин Айнӣ, Сотим Улуғзода, Ҷалол Икромӣ, Мирзо Турсунзода шабаҳи тирае меафканад. Сарчашмаи ҳамаи ин мункир шуданҳо низ аз маҳалгароӣ сарчашма мегирад.
Тоҷикони Ӯзбекистон дар солҳои аввали таъсисёбӣ барои ҷумҳурии Тоҷикистон хизматҳои арзандае карданд, ки онро надида гирифтан ноинсофист. Нақши онҳоро дар тамоми соҳаҳои хоҷагии халқ, ривоҷи илму саноат, ва адабиёт равшану возеҳ мебинем.
Боре ҳангоми сӯҳбат аз ҳамсари адабиётшиноси маъруфи тоҷик устод Расул Ҳодизода - Баширахон Шаҳобова (ҷияни Фазлиддин Шаҳобов) шунидам, ки мегуфтанд:
- Амакам бо Бобоқул Файзуллоев, Аҳмадро маҷбур мекарданд, ки дар қатори опера шашмақом сарояд, то ин шоҳасари мусиқии миллӣ аз байн наравад. Он кас аз рӯзгори амаки бузургворашон яке аз асосгузорони шашмақом дар Тоҷикистон қисса намуда, мегӯянд, ки субҳ надамида дар торикӣ бо фонус ҳар рӯз ба хонаи радио мерафтанд, то дар барномаи субҳгоҳӣ суруд хонанд.
Он вақтҳо ҳофизон зинда ва мустақим ҳунарнамоӣ мекардаанд.
Бисёр мехоҳам, ки дигар дар кӯча, маҳал, идора , маҷлис, тӯй ё ҷои дигар аз ман касе напурсад, ки аз куҷоӣ?
Вагарна бо мисраи устод Лоиқ ҷавоб мегардонам:
«Илоҳо, бемаҳал мирад, касе дорад маҳалбозӣ!»
Лолаи Саидакбар